فقها در بيان أدله‌ي وجوب، حرمت، حلال و حرام اهتمام فراوان و کمال مداقّه مبذول مي‌دارند، به اين معني که در مورد اينگونه احکام، به ادله‌ي معتبر شرعي استدلال مي‌کنند.
برخلاف احکام الزامي و وضعي، احکام استحبابي و کراهت که در مورد آنها مسامحه شده و به خبر ضعيف نيز استدلال مي‌شود. گويا شريعت اسلامي در مورد آداب و سنن، بناي امر را به مداقّه نمي‌داند، بلکه بناي شرع بر نوعي از مسامحه مي‌باشد، و به محض ورود خبر ضعيفي، مشهور فقها به استحباب فتوا مي‌دهند.
اين از باب «تسامح در ادله سنن» است و اين قاعده مورد اتّفاق فريقين مي‌باشد، و فقهاي شيعه و اهل سنّت به آن استدلال مي‌کنند.
موارد تطبيقات اين قاعده در بسياري از ابواب فقه از کتاب الطهارة تا کتاب قضاء، شهادات و حدود است.