«خَصلَتانِ لَيسَ فَوقَهُما شَي‏ءٌ: الإيمانُ بِاللهِ و نَفعُ الإخوانِ»؛
دو خصلت است كه بالاتر از آنها چيزي نيست: «ايمان به خدا» و «سود رساندن به برادران».
بحار الأنوار، ج ۷۸، ص ۳۷۴.

«جُعِلَتِ الخَبائِثُ في بَيتٍ و جُعِلَ مِفتاحُهُ الكِذبَ»؛
همه پليدي‏ها را در خانه‏اي نهاده‌‌اند و كليد آن دروغ است.
ميزان الحكمة، ح ۱۷۴۱۰.

«إتَّقُوا اللهَ و كُونوا لَنا زَيناً و لاتَكوُنوا عَلَينا شَيناً»؛
تقواي الهي پيشه كنيد و مايه زينت ما باشيد، نه مايه سرشكستگي ما.
بحار الأنوار، ج ۷۸، ص ۳۷۲.

«خَيرُ إخوانِكَ مَن نَسِي ذَنبَكَ و ذَكَرَ إحسانَكَ إلَيهِ»؛
بهترين برادر تو كسي است كه خطايت را فراموش كند و احسان تو را به خود، به ياد آورد.
بحار الأنوار، ج ۷۸، ص ۳۷۹.

«مَن وَعَظَ أخاهُ سِرّاً فَقَد زانَهُ و مَن وَعَظَهُ عَلانِيَةً فَقَد شانَهُ»؛
هر كه برادرش را در خلوت پند دهد، او را آراسته است، و هر كس برادرش را در جمع پند دهد، او را سرشكسته كرده است.
تحف العقول، ص ۴۸۹.