چکیده

يكي از عقود پر کاربرد در معاملات، عقد نسیه است که طیّ آن هنگام معامله، مبیع به صورت حاضر، اعم از عین شخصی یا کلّی بر عهده است و در طرف مقابل ثمن به صورت مؤخّر است. شرط تأجیل در نسیه یکی از اساسی¬ترین شروط در این عقد به حساب می¬آید که تبیین زوایای مختلف آن بسیار حائز اهمیّت است. ضرورت تبیین این شرط از آنجا روشن¬تر می¬شود که بسیاری از مردم با وجود انجام معامله¬ی نسیه، به شروط آن توجّه کافی ندارند، در صورتی که عدم رعایت برخی شروط، صحّت عقد نسیه را با مشکل مواجه می¬کند.

معلومیّت و تعیّن أجل به عنوان یکی از زوایای اصلی این شرط می¬باشد؛ مطابق یک دیدگاه، معلومیّت أجل نزد مردم کافی است در حالی که مطابق نظر صحیح، آن شرط باید از نظر عرف نزد متعاقدین مشخّص باشد. صحّت یا ممنوعیت شرط أجل تا سه سال از دیگر مباحث مطرح در این عقد است. بعد از فراغ از صحّت أجل طولانی، قول به صحّت یا بطلان نسیه هنگام شرط افراطی تأخیر أدای ثمن، نیز یکی از پر مناقشه¬ترین زوایای این شرط است.

تحقیق حاضر كه با ابزار کتابخانه¬ای و با روش توصیفی، تحلیلی و انتقادی تدوین گشته است، از قبيل تحقيقات بنیادی است و اموري كه لازم است هنگام شرط تأجل ثمن رعايت شود را روشن می¬کند.

کلیدواژه¬ها: معلومیّت أجل، شرط تأجیل ثمن، نسیه، إفراط در تأجیل.